ای حبیبه محشر ، زهرای اطهر، صدیقه طاهره ، ای مادر سادات شنیده ام هوای اولادتان را دارید ، شنیده ام فرمودید که آنها را به خاطر شما ببخشاییم و به حساب شما بگذاریم ……خب ما که سادات نیستیم چه ؟؟

آیا راهی برای ما هست تا دستان بی رمق خویش به دامان پر مهرتان بزنیم. به چادر سوخته تان متوسل شویم و در پناه مهر شما آرام گیریم.مادر جان اجازه میدهید که مادر صدایتان بزنیم …..مادر جان به اه و ناله های شبانه تان، به دلسوزی های مادرانه تان ،به آه و حسرت فراق پدر بزرگوارتانو….. نگاهی به این عقب مانده های از قافله عشق بیاندازید و پناه دلهای خسته مان باشید.

مگر ما جز شما که را داریم.مگر نه اینکه مادر دلسوزترین کس به انسان است.باور نمیکنم که دیگر نگاهم نکنی و از وادی عشق بیرونم کنی!!!!